Wanneer was het de laatste keer dat je iets of iemand een tweede kans gegeven hebt?

Gisteren? Vorig jaar? Of nog nooit?

Voelde je toen net als ik ook een gelukzalig gevoel achteraf? Want alles verdient toch een tweede kans. niet? Lees hieronder waarom je zakje met tweede-kans-kaarten nooit mag leeg zijn.

De eerste keer

Duiken… Sinds 2012 komen alle haren op mijn lichaam er nog van recht te staan. Het was een zonnige dag aan de Rode zee. Na een week de culturele zijde van Egypte te ontdekken, was het nu het moment voor de onderwereld. Ik was pas afgestudeerd. Had een vast contract in handen maar wou nog even van het leven genieten. Ik had dus snel een reis geboekt naar Egypte. Ik samen met 3 vreemden (een militair en zijn friend with benefit, een vastberaden dame) en 1 gids (die op het einde van de reis zijn liefde verklaarde voor mij – did he smell money?). Ik moest en zou duiken die dag. Want je moet toch alles eens geprobeerd hebben in het leven? Ik kreeg de hele uitleg over de uitrusting en vol moed stapte ik de rode zee in. Maar eens onder water… konden mijn brein en mijn lichaam niet meer mee. Ik deed keer op keer de testen door elkaar. Water in mijn ogen en vooral… geen adem… spartelend zwom ik mij een weg naar boven. Naar het licht. Huilend kwam ik aan het oppervlak. Vol paniek en angst in de ogen. “dat het de eerste keer zou zijn dat er iemand niet kon duiken onder haar begeleiding” zie de instructrice – juist ja, het was mijn fout. Snorkelend en in de handen van een Egyptenaar ademde ik mijn zuurstoffles op. Dan toch enkele kleurrijke visjes gezien. Leeg kwam ik terug op het strand. De tweede duik liet ik aan mij voorbijgaan. Verslagen gaf ik de voorkeur aan een partijtje niksen en zonnen. Nooit meer zou ik nog duiken.

De tweede keer

Tot gisteren. Ik heb er lang over getwijfeld. En ondanks de vele stemmetjes ‘ het zal je niet lukken’ – ‘denk aan die keer in Egypte’ – ‘ wat als het terug gebeurd’ – ‘ zou je niet beter suppen’ heb ik mijn hart maar gevolgd. Stiekem geboekt voor de verjaardag van mijn lief want dat stond op zijn bucketlist…Vol zenuwen stond ik gepakt en gezakt aan de kustrand. Klaar om terug die dieperik in te gaan. Maar deze keer was het anders. De persoon die ik het liefst heb, stond naast mij. De instructeur had een pak kennis en straalde één en al geduld uit. Maar bovenal was ik 6 jaar wijzer. En al 3 jaar yogi. Ik was er rotsvast van overtuigd dat dit mij onder water ging helpen. En it did! Hello instant geluksgevoel! Want héj waar je eerst in faalde lukte vandaag wel! Daar groei je gegarandeerd van!

Wat ik jou vooral wil meegeven is dat alles een tweede kans verdient. En neen, misschien niet meteen na die eerste poging maar een tijdje later.

Hoeveel jeugdvrienden vinden elkaar 10 jaar later terug en leven daarna nog lang en gelukkig?

Wat maakt dat het de tweede keer dan wel werkt?

• Je bent veranderd. Wijzer en ervaren. Je weet wat je wil.
• Je volgt je hart. Maak komaf met die gekmakende gedachten die er alles aan zullen doen om jou tegen te houden. Laat de verwachtingen die je hebt los. Accepteer de dingen zoals ze zijn.
• Je wordt omringd door de juiste mensen. Die je steunen en liefhebben.

En héj zou jij soms ook geen tweede kans willen om gemaakte keuzes opnieuw te doen? Want moest je toen weten, wat je nu weet, dan had je toch ook het juiste beslist? Qua portie zelfvergiffenis kan dit wel tellen!

Veel liefs,

Selina